Wychodzę na plus!

Gdybyście zapytali mnie jak teraz stoję z robótkami, musiałabym odpowiedzieć, że mam obecnie jakieś minus dwa projekty. I nie ma w tym odrobiny przesady! Można z tym walczyć, złościć się i smucić, ale jedyne dobre co można uczynić to zwyczajnie odpuścić. Przestać myśleć, tupać nogami, szukać na siłę. Stało się i już. Jak tylko odpuścimy to bardzo możliwe, że w końcu pomysł odważy się do nas zapukać :)

Jak to się stało, że mam ujemny bilans?:) To tak w przenośni oczywiście! Zaczęło się w czerwcu, podczas naszych azjatyckich wakacji. Zabrałam ze sobą druty, ale tamten świat pochłonął mnie tak bardzo, że o oczkach i wełnie zapomniałam na cały miesiąc. 

Po powrocie potrzebowałam trochę czasu by dojść do siebie, ogarnąć milion zdjęć, zobaczyć się z dawno niewidzianymi znajomymi, a poza tym było lato! Tyle rzeczy do robienia! Tych w ramach relaksu jak i tych związanych z pracą, bo lato było u mnie wyjątkowo pracowite ze względu na Drutozlot. Gdy uświadomiłam sobie, że chyba chciałabym już potrzymać w rękach druty, nie miałam zupełnie głowy do projektowania czy wybierania wzoru... podjęłam szybką, praktyczną decyzję i powstała chusta "I smell snow" oraz czapa "Lullaby". I to wszystko w okresie "czerwiec- wrzesień". Nie sam brak dziergania był dla mnie męczący, raczej ta świadomość, że coś mi nie idzie. 

No bo przecież nie nudziłam się w tym czasie. Pochłaniały mnie moje inne pasje, mimo to widok pustych drutów męczył i zjadał od środka.

Ciężko było mi zdecydować na co mam ochotę, co powinnam dziergać - to o czym marzę jest chwilowo nieosiągalne (czekam na Anatolię! Planuję sweter Magnolia w ciasteczkowym kolorze!), a cała reszta do mnie jakoś nie przemawiała... Czyli znowu smuty nie z tej ziemi!

Punkt kulminacyjny nastąpił kilka dni temu. Pod koniec września w końcu udało mi się przełamać zastój i wybrać coś, co po ukończeniu naprawdę sprawiłoby mi radość - miała powstać druga Melanie! W ziołowym odcieniu zieleni! Motki moheru w kolorze Kelp akurat były pod ręką, cudnie im było w połączeniu z Herbarium na Alpacino. No nareszcie!

Ha! Ale to wcale nie jest ten punkt kulminacyjny... Wydziergałam połowę korpusu i postanowiłam go wyprać by upewnić się, że wymiary są okej. Inna włóczka (oryginał z Fino), brak próbki (no bo przecież robię ze swojego wzoru, co nie?), oraz ostatni spadek wagi (a to akurat fajne) zrobiły swoje i okazało się, że mogłam jednak wybrać mniejszy rozmiar, a dodatkowo otwór na rękaw wyszedł mi jakiś przydługi. Trzeba było pruć. I zrobiłabym ją od nowa, co to za problem, gdyby nie okazało się, że planowane modyfikacje w postaci długich rękawów i ciut innego dołu, zmuszają mnie do zwiększenia moherowego metrażu. Ale choć motków miałam trzy, ten jeden postanowił, że nie będzie taki jak reszta. Dobra, głęboki oddech i do dzieła - pomieszam je co dwa rzędy! I wychodzi okej, ale to już nie jest mój kolor. Zrobiło się mniej chłodno, doszedł cynamonowy kolor na puszku i przestało mi się podobać! 

Nie, już od dłuższego czasu nie robię niczego "aby było", "jakoś to będzie", "nie jest źle". Nie, ma być super, a jak nie jest to ja w to nie wchodzę. I to proszę Państwa jest ten moment kulminacyjny!

Przyszła złość i zniechęcenie - znowu nic, kolejny miesiąc! Wełna leży zmarnowana (nie cierpię czegoś takiego!), druty puste, głowa też. Anatolii na Magnolię nadal nie ma! Agrrrr!

I mimo że zawsze jest tak samo, za każdym razem daję się złapać w te smuty nieszczęsne. Bo już nie raz okazało się, że najlepszym sposobem na przełamanie patowej sytuacji jest po prostu to wszystko olać, nie myśleć, nie szukać, nie robić na siłę. Siąść (w moim przypadku) do ulubionej gry (obecnie nałogowo "tracę" godziny na Divinity: Original Sin II), nie martwić się brakiem progresu, bo przecież dzierganie ma być przyjemnością! Choćbym nawet rok nie miała ochoty na przekładanie oczek - to nic! Przecież pasja ma być czymś przyjemnym, nie udręką. Nie mam żadnej listy do odhaczenia, nikt nie liczy mi skończonych robótek, mam w czym chodzić, więc co za problem? 

No, ale mimo to daję się w to czasem złapać, aż w końcu zapala się żarówka w głowie i problem się kończy. A nawet lepiej! Bo jak tylko dałam sobie kilka dni świętego spokoju, nagle spadły na mnie dwa pomysły na nowe swetry! Tak mi się spodobały, że aż nie wiem, który powinnam robić pierwszy :) Próbki dadzą odpowiedź! Który ścieg mnie bardziej porwie w tym kolorze, ten wskakuje na druty jako pierwszy.

Na szczęście kurier kilka dni temu przytachał wielką paczkę pełną baz do Alpacino oraz... na pulchniejszą jej wersję (DK)! Bo to co było w głowie potrzebowało czegoś ciepłego i mięsistego. Szybka decyzja o kolorze, dwa motki na próbę do gara i już dziś są gotowe do testów.

Kolor delikatny jak króliczek, muśnięty kremowym beżem i odrobiną różu. Tak, znowu różu i tak już pozostanie. Napisanie poprzedniego posta o garderobie pomogło mi jeszcze lepiej zdefiniować swój styl oraz określić swoje preferencje i nie zamierzam póki co próbować niczego innego. Nie potrzebuję w szafie wszystkich kolorów tęczy oraz każdego możliwego kroju swetra. Liczy się tylko to, by gotowy projekt pasował do mnie idealnie! Takie jasno określone zasady bardzo mocno pomagają w planowaniu nowych udziergów - nie chcę zaskakiwać, robić wrażenia, szukać co raz to wymyślniejszych konstrukcji czy wzorów. Jeśli przy okazji projektowania swetra marzeń uda się wpleść coś niezwykłego to super! Ale to nie to liczy się najbardziej.

I tak o to w mojej głowie urosły dwa milutkie swetry, a teraz czas skończyć te żale i przewinąć włóczkę, prawda? :) Jak tylko przyjedzie Anatolia wrócę do mojego ziołowego, a teraz czas najwyższy odpocząć z drutami w rękach.

Pozdrawiam,
Marzena