Cold Breath

Wczoraj wieczorem wróciliśmy z Ustki, gdzie spędzaliśmy święta, obijaliśmy się, odpoczywaliśmy, spacerowaliśmy i fotografowaliśmy! Nie dziergałam prawie wcale, nie zaglądałam do sieci prawie wcale, więc prawie wcale Was nie odwiedzałam i nie odpisywałam na maile - będzie nadrobione, przepraszam! Zauważyłam tylko, że podczas mojej nieobecności powstała piękna wersja testowa Merigold... Zajrzyjcie do Karoliny (klik!).

Na początku grudnia zaczęłam sweter z Leizu Worsted Julie Asselin, szło błyskawicznie - gdybym miała zsumować dni, w których go dziergałam to nie wyszłoby więcej niż dwanaście:). W Ustce go wykończyłam i obfotografowałam, a jako że nie znoszę pracować nie na swoim komputerze czekałam z pokazaniem zdjęć do teraz. 

Ale zanim je pokażę chciałabym Wam opowiedzieć jak to wyszło z tymi zdjęciami... Ubrałam się, uczesałam (a czeszę się długo!), umalowałam (coś niezwykłego!) i zabrałam Mateusza i dwa aparaty i pojechaliśmy na tzw. drugie molo w Ustce. Dzień wcześniej gdy sweter był jeszcze wilgotny wiało przecudnie! Już widziałam te zdjęcia z falą rozbijającą się o molo w tle (zobaczcie jak to wtedy wygląda - klik!), ja na pierwszym planie, rozwiane włosy...

Sztorm się skończył, a przynajmniej to co ja nazywam sztormem, takie małe pierdółkowate fale to żaden sztorm. W takim to się człowiek dobrze bawi podczas kąpieli, ja chciałam wielkie fale! Wiatr ucichł, ale i tak molo wydawało się najlepszą opcją. Już tam, na cyplu, oczywiście wiało na tyle by włosy latały gdzie się tylko da, ale fal nie było. A raczej tylko tak mi się wydawało! Nie zdążyliśmy zrobić więcej niż kilkanaście zdjęć i zwyczajnie w świecie oberwałam po głowie falą! 

Cały dramat tej sytuacji polegał na tym, że trzeba było wracać do domu, a przecież ja chciałam mieć już zdjęcia. Włosy mokre, buty mokre, spodnie mokre, mokry sweter wyciągnięty okropnie.

No dobra. Tak od razu się nie poddałam i zrobiliśmy kilka zdjęć "na mokro", ale ich nie pokażę bo uznacie, że jestem zbyt szalona by się ze mną zadawać:). Całe szczęście nie było zimno, około 9 stopni na plusie.

Po świętach ubrałam się znowu, uczesałam się znowu i nawet rzęsy pomalowałam znowu i poszliśmy na sesję numer dwa. I ta już niczym nie zaskoczyła:)

Ok, zaskoczył nas śnieg, ale spadł w pierwszy dzień świąt i leży chyba nadal. Dobrze się złożyło bo chyba jeszcze nie mam zdjęć w zimowej scenerii.

Parę słów o włóczce - miękka, mięsista i sprężysta. Zawiera w sobie jedwab więc ma delikatny połysk. Mi się z niej cudnie dzierga. Pozowałam w nim jak widzicie bez problemu - jest bardzo ciepła! Kolor jest nietypowy, połączenie beżu, z różem i wrzosem, ale nie jest to słodkie połączenie. Ciężko go w ogóle określić. Nazywa się Shiitake i z moich googlowych poszukiwań wychodzi na to, że jest to grzyb, który ma podobne kolory:).

Parę słów o wzorze - uwielbiam projekty Joji, lubię takie luźne kroje, co już pewnie wiecie. Dodatkowo są świetnie napisane i mimo że są dość proste posiadają zawsze kilka fajnych detali, które również uwielbiam. W Cold Breath jest to warkocz na ramionach oraz efekt za długich rękawów.

Wprowadziłam kilka modyfikacji. Przede wszystkim zrobiłam rozmiar XS a nie S jak zawsze, ale sweter i tak jest szeroki i ciężki. Przy marszczeniu rękawów coś pomajstrowałam bo "zagięcia" były zbyt wąskie i nie wyglądało to dobrze. Ale to wina mojego ciasnego dziergania. Zrezygnowałam też z rozporków po bokach i teraz wydaje mi się bardziej przytulny, czyli taki jak chciałam.

Nie jestem ani trochę "golfowa". Jak mi coś lub ktoś dotyka szyi to się duszę, ale ten sweter kołnierz ma raczej jako ozdobę - jest on szeroki i wiszący.

Na koniec sesji mogłam już sobie pozwolić na "zmoczenie" po raz drugi, ale w przyjemniejszej formie:).

No dobra! Pokażę, bo i tak już na fb poszło w świat. Tryptyk pod tytułem "Pozuje, obrywam, płaczę".

Teraz mam mały problem bo szalik, który dziergam średnio mnie przyciąga do drutów, a nie mam pomysłu/weny na nic nowego. Chyba zrobię to co zawsze - przeczekam, samo przyjdzie.

Ale za to wpadł mi do głowy inny pomysł. Macie ochotę na konkurs/zabawę dziewiarsko-fotograficzną? Oczywiście na końcu uwieńczoną preclem jakiegoś pięknego motka?

Pozdrawiam, Marzena.