poniedziałek, 31 marca 2014

Inky!

Wzór na Inky jest już dostępny w dwóch językach  - angielskim i polskim - na Ravelry! Nie byłoby to możliwe, gdyby nie moja cudowne testerki! Dziękuję za poświęcony czas i ogromną pomoc!

Z tej okazji mam dla Was 20% zniżkę, która obowiązuje przez tydzień. Wystarczy wkleić ten kod rabatowy: welnianemysli. Wszystko już zostało powiedziane - życzę miłego dziergania!:)
Pozdrawiam, Marzena.

Podsumowanie miesiąca: marzec

Planuję na koniec każdego miesiąca robić małe podsumowanie tego co się wydarzyło - będzie o tym o czym mówiłam i o tym co przemilczałam:).


Marzec upłynął w większości w kolorach takich jak na poniższym zdjęciu.

Na początku marca wybraliśmy się z Mateuszem na weekend do Długopola Zdroju - odpocząć! I pierwszego dnia naprawdę odpoczywaliśmy. Sauna, basen, drinki, te sprawy:). Na drugi dzień postanowiliśmy wybrać się na górski spacer. "Chodź do zamku Szczerba", "Ile to kilometrów?" "Hmy... 8 w jedną stronę". Odpadło. Bo chciałam iść podziwiać naturę, a nie nogi męczyć. No to gdzie? Na najwyższą górę w okolicy! Miało być mniej tych kilometrów... miało być mniej:(. A tu w sumie 23 wyszło! Teraz mi do śmiechu, ale wtedy... No dobra, wtedy też mi było do śmiechu, bo szłam jak pokraka te ostatnie kilometry. Mateusz śmiał się ze mnie rzecz jasna, a ja ledwo człapałam. "Skróty" sobie przez krzaczory robiliśmy niesamowite. Oby krócej, oby krócej. Ale na górę weszliśmy, na sam szczyt! Ale co tam zastaliśmy na tym szczycie? Drzewa i budkę, z której nic widać nie było. Ale paręnaście metrów niżej widoki były cudowne...
Ostatecznie wróciliśmy do hotelu zmęczeni, głodni, a na drugi dzień (ba, nawet tego samego już) bolało mnie niemal wszystko. Ale co tam:).

Było naprawdę przyjemnie, ciepło, słonecznie - jak na początek marca. Na samej górze natomiast zastaliśmy rzecz niewidzianą tej zimy we Wrocławiu. Śnieg!

W późniejsze dni pogodowo marzec Nas rozpieszczał... przynajmniej Nas, mieszkających we Wrocławiu, mimo że było kilka deszczowych i naprawdę zimnych dni. W taki o to dzień właśnie wybrałam się na sesję zdjęciową. Przyznam się, że nie robię tego jakoś często. Niestety... chyba:). Idę gdy mam ochotę i już. To co mi wyszło możecie zobaczyć na moim drugim blogu, o TU.

Było również pracowicie, ale przy okazji przyjemnie. Jedną z moich "prac" było testowanie wzoru dla Asji (klik)- starałam się robić to najlepiej jak potrafiłam, notować wszystkie uwagi, zgłaszać błędy. To jeszcze nie koniec tej pracy, bo muszę Asi napisać wypracowanie, ale to już w kwietniu:).
Tak się napracowałam, że aż mnie głowa rozbolała, sami zobaczcie!

Nie tylko ja ciężko pracowałam, ale również grono moich cudownych testerek, które pomagają mi w publikacji Inky. Termin ostateczny testów wypada właśnie na dziś. Myślę, że góra dwa dni i sukienka będzie dostępna na ravelry! Pracuję również nad wersją w języku polskim. Nie będzie to wersja przetestowana, więc liczę na Wasze uwagi w razie gdyby okazało się, że coś namieszałam.

W marcu było też co świętować:

Czy jest smaczniejszy szampan niż Piccolo? Poza tym świętować trzeba było "skromnie" bo to środek tygodnia i tak zwany "dzień nauki" :).

Marzec miał zapach świeżych ziół:

Kwiatki zdecydowały, że na nie już pora i zastąpiłam je ziołami: bazylią, miętą (w dwóch rodzajach) i oregano. Czas na zabawę w zielarkę. Już planuję kolejne pachnące listki poukładać na swoim (na szczęście dużym) parapecie. O ile lepiej smakują dania ze świeżymi ziołami. Polecam!

I jeszcze wczorajsze, niedzielne lenistwo i obżarstwo:).



Pozdrawiam, Marzena.

sobota, 29 marca 2014

Street Chic

Dodaję tego posta raz jeszcze, poprzednim razem wystąpiło za dużo problemów.
Dzień zaczęliśmy basenem. Ale nie tam jakąś zabawą na zjeżdżalniach tylko konkretnym pływaniem! Plan jest taki by przynajmniej raz w tygodniu zaliczyć godzinę basenu i godzinę tenisa/badmintona/squasha. Skończyłam wczoraj sweter i plan na dalszą część dnia był taki, żeby ten sweter obfotografować. No to zabrałam na ten basen szampon, odżywkę i olejek do włosów i jak szalona się tam pielęgnowałam, ażeby do zdjęć mieć już coś porządnego na tej głowie (po basenie różnie to bywa). 
Dobrze się złożyło, że właśnie taki plan dnia ustaliliśmy, bo popołudniu wyszło słońce i zrobiło się ciepło i wiosennie. 

Miało być dziś o swetrze, więc...

Miałam przyjemność (ogromną!) testować wzór Asji Janeczek - Street Chic. Zakochałam się w malutkich, pięknych detalach, kieszonce i łezce na plecach. Wzór jest średnio zaawansowany, wymaga skupienia, ale to nie żadna wada, zaleta wręcz:). Asia to naprawdę zdolna dziewczyna. Jak Jej się udało to wymyślić? Jak jej się udało to rozpisać!?

Swojego Street Chic'a wykonałam z Merino Lace Lana Grossa. Wełna jest cieńsza niż we wzorze, mimo tego robiąc rozmiar S, pasuje na mnie idealnie. 

Uwaga, będzie wysyp zdjęć!:)
Zmieniłam jedynie długość rękawów. Chciałam żeby pasował do sukienek/spódnic, a widzi mi się w takiej stylizacji rękaw 3/4. Skrócenie ich nie wymagało dużej zmiany we wzorze - zmniejszenia zrobiłam jak Asia nakazała, jedynie warkoczyki zaczęłam w odpowiadającym mi momencie.


Myślę, że można ten sweter zrobić na mnóstwo sposobów. Ciepły, z długimi rękawami do jeansów, sukienkowy, można również nie zrobić kieszeni co sprawi, że będzie bardziej elegancki. Do wyboru, do koloru:)

Detale: 


 Teraz trochę normalnych zdjęć:
 
Zdjęcia oczywiście zrobił Mateusz! I znowu mnie zaskoczył - choć powinnam się już przyzwyczaić, tak pięknie mnie fotografuje, za co jestem mu ogromnie wdzięczna. No i dumna jestem!
Asi dziękuję za możliwość testowania tego pięknego swetra. Miło być w gronie tych kilku dziewczyn, które noszą właśnie swojego Street'a:). Bardzo się lubię ze swoim nowym, różowym sweterkiem. Koniecznie i Wy musicie mieć swojego w szafie - wzór już niedługo będzie dostępny. Prawda Asiu?
Pozdrawiam serdecznie, Marzena.

czwartek, 27 marca 2014

Fotograficzne czwartki: pytania i odpowiedzi - robimy sobie zdjęcie!

Jak fotografować bez fotografa? Jest to trudne, ale możliwe. I wcale nie aż takie trudne:).

Na pewno wiele z Was zastanawiało się jak zrobić sobie zdjęcie mając tylko do dyspozycji... siebie. Czasem brak nam o odpowiedniej godzinie osoby do pomocy, a nie chcemy przecież wiecznie czekać do weekendu. Mam nadzieję, że dzisiejszym postem przybliżę Wam ten temat.

Zacznijmy od technicznych spraw. Żeby zrobić zdjęcie bez pomocnego palca wciskającego spust aparatu, musimy użyć opcji "samowyzwalacz". Najczęściej guzik do jego wyboru oznaczony jest zegarkiem. Najlepiej ustawić samowyzwalacz z serią zdjęć (np. 10) ponieważ nie musimy co każde zdjęcie przybiegać do aparatu. 
Teraz jak będziemy chcieli zrobić zdjęcie, aparat zacznie wydawać z siebie serię piszczących dźwięków, które odliczają Nam czas (na dobiegnięcie w odpowiednie miejsce:)). 

Jak ustawić aparat? Nie ukrywam, że najlepszą opcją jest statyw. Możemy na nim sprawdzić (o ile posiada poziomicę) czy aparat ustawiony jest równolegle do podłogi - czy kadr będzie prosty. Używając dużej liczby pokręteł ustawić odpowiedni kąt, nachylenie, wysokość itp. Łatwo też go przenosić w dowolne miejsce. 

W przypadku nie posiadania statywu możemy wykorzystać krzesło, blaty i wszelkie inne powierzchnie płaskie. Musimy tylko wykazać się pomysłowością:). 
Żeby ustawić aparat w dobrej wysokości użyjmy do tego ulubionych książek! 

Żeby ustawić aparat pod odpowiednim kątem użyjmy do tego ulubionych włóczek!

Pilnujcie proszę żeby pasek od aparatu zawsze znajdował się z tyłu, w bezpiecznym miejscu. Przy szybkim odchodzeniu od aparatu nie chcielibyśmy pociągnąć go za sobą!

Zanim zabierzemy się za fotografowanie musimy trochę popracować nad ustawieniem aparatu tak by uchwycił to co chcemy. Ustawiamy, robimy jedno zdjęcie, sprawdzamy - aż nie będzie dobrze. Nie musimy koniecznie starać się uchwycić całej sylwetki. Zmieniajcie położenie aparatu fotografując również z bliska detale - rękaw, kieszeń, dłonie w przypadku rękawiczek.

No ale co z ostrością? Podczas fotografowania ustawiamy w odpowiednim miejscu ją zanim wciśniemy spust. Teraz nie ma nikogo przed obiektywem, więc ostrość może ustawić się nam np. na ścianie i wtedy niestety wyjdziemy nieostrzy. Mój sposób, gdy fotografuję sama siebie, to ustawianie obiektu zastępczego w miejscu, w którym mam zamiar pozować. Musimy jednak pamiętać, żeby stanąć dokładnie tam gdzie znajdował się obiekt. Ja użyłam miśka:).

Miałam zamiar opierać się o parapet, więc wysunęłam mu łapki do przodu i na niech właśnie ustawiłam ostrość. Dla ułatwienia możecie ustawić obiekt zastępczy dokładnie na środku Waszego kadru (punktu ostrzenia). Ja tego nie zrobiłam stąd delikatna różnica w kadrze.
Nie skupiałam się na udanych zdjęciach, ale na ostrości - wybaczcie:).
W zdjęciu poniżej jako obiektu zastępczego do ostrzenia użyłam drzwi od szafy, koło której stałam. Otworzyłam je, ustawiłam ostrość, pobiegłam do zdjęcia i stanęłam dokładnie tam gdzie wcześniej były drzwi.
Podsumowując: zaczynamy od naszykowania miejsca do fotografowania, ustawiamy aparat (na statywie, szafce, krześle), sprawdzamy kadr, włączamy samowyzwalacz, organizujemy obiekt, który pomoże nam w ustawianiu ostrości, wciskamy spust i biegniemy, ustawiając się w odpowiednim miejscu. Musimy eksperymentować. Z kadrem, przybliżeniem, położeniem aparatu. To nie jest proste, ale wykonalne - potrzebujemy dużo cierpliwości. Po wykonaniu mnóstwa zdjęć do dzisiejszego posta również udało mi się uciąć nie tam gdzie trzeba, zrobić ogrom nieostrych zdjęć - a nawet nie załapać się do zdjęcia :). Jeśli znajdziecie idealny kadr wykonajcie kilka serii zdjęć zanim zmienicie ustawienie aparatu. Może się okazać, że coś poszło nie tak - a nic mnie tak nie irytuje jak dowiedzenie się o tym wieczorem, gdy odpalam program do obróbki:).

Pozdrawiam, Marzena.

środa, 26 marca 2014

Wspólne dzierganie i czytanie

Dawno nie było mnie w środę, mimo że dziergałam i czytałam - choć z tym drugim było gorzej, liczby zaprzątały mi całą głowę.
Jestem już przy samym końcu jeśli chodzi o dzierganie Street Chic. Kończę rękaw, jest plan dziś zrobić też drugi. Jutro albo w piątek lecimy na zdjęcia:).

Nabyłam ostatnio "Gwiazdozbiór psa" (autor: Peter Heller)  i czyta się, powoli ale czyta. Jestem dopiero na początku więc nie mogę za dużo powiedzieć. 

Epidemię grypy przeżywają nieliczni, główny bohater Hig próbuje przetrwać wraz ze swoim sąsiadem. Dalej nie powiem bo po co zdradzać szczegóły? Oczywiście z tyłu jest powiedziane parę rzeczy, ale wolałabym dowiedzieć się tego z książki. Więc i Wam nie mówię:).
Do jutra!

Pozdrawiam, Marzena.

piątek, 21 marca 2014

Fotograficzne czwartki: pytania i odpowiedzi - podpis

No dobra, dzisiaj jest piątek ale ciii.
Jak zapowiadałam teraz będę pisać o tym co Was martwi, zastanawia - czyli odpowiadała na Wasze foto pytania. Dziś pokażę jak wstawić nierzucający się w oczy podpis na zdjęciu, a w następnych tygodniach odpowiem na pytania:
  • Jak fotografować bez fotografa, czyli będziemy samowystarczalni:).
  • Jak zrobić dobre zdjęcie pod światło.
  • Jak uzyskać niesamowity efekt (bokeh) w tle.
Podpis możemy zrobić na dwa sposoby. Łatwiejszy sposób to stworzenie napisu (Gimp!), trudniejszy polega na stworzeniu swojego logo/podpisu, który będziemy umieszczać na zdjęciu już jako gotowy "obrazek", ale do tego potrzebujemy większych umiejętności. 
Uruchommy program i otwórzmy wybrane zdjęcie:
Na pasku przyborów odnajdujemy ikonkę "A" - tworzymy tym narzędziem tekst. Klikamy w nią:
Na dole pokazują nam się opcje tego narzędzia. Możemy wybrać czcionkę, rozmiar, kolor itp. Jeśli chcemy nadać naszemu podpisowi kolor znajdujący się już na naszym zdjęciu (co sprawi, że będzie dobrze współgrał z całością) możemy "pobrać" kolor ze zdjęcia używając zakraplacza. Wystarczy wybrać to narzędzie i kliknąć lewym przyciskiem myszy w kolor, który nas interesuje:

Żeby wykonać napis, mając cały czas wybraną opcję tekstu, zaznaczamy obszar (prostokąt) na naszym zdjęciu a następnie wpisujemy tekst:

Najczęściej podpis ma być tylko malutkim dodatkiem, nie chcemy by rzucał się w oczy. Możemy wybrać jego krycie, tzn. ustalić jak bardzo ma być przezroczysty. Sprawdźcie najpierw czy na panelu po prawej stronie macie do wyboru zakładkę warstw (ikonka przedstawiające stos białych kartek). Na zdjęciu powyżej jest ona pierwsza od lewej. Jeśli jej nie mamy, dodajemy ją do panelu następująco:
W zakładce "Okna" wybieramy drugą pozycję - Okna dialogowe - i klikamy w Warstwy
Przejdźmy więc do zakładki Warstwy i kliknijmy w warstwę naszego tekstu. Powyżej widzimy pasek wartości "Krycie". Czym mniejsza ta wartość, tym napis jest bardziej przezroczysty.
Napis stanie się delikatny, mało widoczny. Możemy również wybrać jeden z trybów (nad paskiem krycia). Wystarczy przejrzeć efekt jaki daje każdy z trybów i wybrać najbardziej zadowalający:).
Poniżej mój podpis z kryciem o wartości 86,8 i trybem "miękkie światło":

Jeśli macie już stworzone logo/podpis możecie w ten sam sposób go zmieniać - wkleić go na zdjęcie i wybierając odpowiednią warstwę, zmieniać krycie i tryb.

Gdzie umieszczać podpis? W przypadku gdy nasze zdjęcia nie są na sprzedaż najlepiej zrobić to niezbyt nachalnie. Nie chcemy przecież widzieć tylko połowy zdjęcia. Traktujmy podpis jako naszą wizytówkę - jeśli ktoś "pożyczy" Nasze zdjęcie, każdy będzie wiedział do kogo ono należy. Nie musimy od razu popadać w skrajność i umieszczać go w rogu, na jednolitym tle  (bardzo łatwo go wtedy usunąć). Wybierzmy miejsce ustronne, ale ze szczegółami. Mój podpis będzie trudno usunąć komuś nie znającemu dobrze programu graficznego, a jednocześnie nie zasłania najważniejszego.

Cały czas oczywiście czekam na Wasze pytania. Odpowiem na każde w osobnym poście!
Pozdrawiam, Marzena.

sobota, 15 marca 2014

To nie było zamierzone

Żałuję, że nie mam gotowej robótki do pokazania. Mam trzy rzeczy na drutach (a było już tak pięknie) i każda... różowa!
Pokazywałam Wam moją "kolekcję" udziergów: beże, zielenie, granaty, żółcie. Nie miałam nic w kolorze różowym, ale kolory moich obecnych robótek nie są wcale działaniem zamierzonym. Wychodzi na to, że mam takie swoje przejściowe ulubione kolory. Obecnie szał na różowy!

Testuję Street Chic od Asji. Włóczka, którą wybrałam to Lace Merino Lana Grossa. Cieniutkie, ale ładne:).

Zanim wzięłam się za testowanie zaczęłam Light Trails z ręcznie pofarbowanej wełny BLF. Obecnie test ma pierwszeństwo.


Oraz chusta, która co prawda czeka tak od wakacji, ale również w różowym kolorze (dobrze się złożyło, że każda rzecz w innym odcieniu) i w planach na wiosnę. Włoczka to Regina.
Donoszę też, że sukienka Inky się testuje, a ja zachwycam się efektami każdej testerki! Kolory, w których  wystąpi to mocny róż, turkus, czerwień i bordo. Jestem ciekawa pozostałych!
Pozdrawiam, Marzena.

czwartek, 13 marca 2014

Fotograficzne czwartki: kadrowanie część 2

Jeśli chodzi o blogowe fotografowanie, od strony "technicznej", wiemy już wszystko. Mogłabym wspomnieć o czasie naświetlania, ale w przypadku gdy chcemy wykonać ładne zdjęcia ozdabiające nasz wpis, nie jest to temat kluczowy.
Czego się nauczyliśmy? Korzystać z naturalnego światła, pilnować odpowiedniego balansu bieli, nie zniekształcać obrazu, kadrować tak, by zachować proporcje, dbać o tło, rozmywać je. Pokazałam też jak wykonać podstawową obróbkę dla uzyskania jeszcze lepszych efektów końcowych. 

Dzisiejszy post będzie ostatnim na temat kadrowania. Jako że jest to temat szeroki skupiam się oczywiście na podstawowych rzeczach - jak zrobić poprawne, ładne zdjęcie. Udzielę Wam kilku rad, by pomóc unikać niepotrzebnych i czasem naprawdę małych, aczkolwiek ważnych błędów:).

W takie dni jaki dziś, tzn. bardzo słoneczne, fotografowanie na wprost promieni nie jest dobrym rozwiązaniem:
Uzyskamy lepszy efekt, jeśli Naszego modela przesuniemy w półcień. Na zdjęciu poniżej, Mateusz stoi bokiem do słońca, w cieniu drzewa iglastego, więc światło dociera do niego, ale nie tak intensywnie. Jest miękkie, delikatne:

Możemy również wykonać zdjęcie pod światło, co jest już troszkę trudniejsze. Musimy uważać by twarz nie wyszła zbyt ciemna. Jeśli ustawimy obiektyw idealnie na wysokości słońca otrzymamy zamglone zdjęcie, które ma, moim zdaniem, wiele uroku:

Łatwiej i równie ładnie możemy wykonać zdjęcie pod światło, ale np. kierując obiektyw niżej. Jeśli poprosimy modela o ukucnięcie i wykadrujemy lekko z góry, światło odbije nam się w tym wypadku w trawie, niska przesłona sprawi, że punkciki światła rozmyją nam się, powstanie również "aureola" dookoła głowy i ciała:


Spotkałam się nieraz ze słowami "No ładne zdjęcie, ale szkoda, że ucięłaś mi głowę". Ucinanie głowy wcale nie jest złe, a nawet częste przy portretowaniu z bliska. Ale ucinamy tylko na górze! 
Odległość brody od dołu zdjęcia musi być wyraźna. Jak widzicie, wykonałam ten portret lekko z góry (model musiał ukucnąć), kadrując centralnie. Jeżeli fotografujemy z takiej odległości to kadr centralny jest najlepszym rozwiązaniem. Na gotowy efekt patrzy się z przyjemnością, wszystko ma swoje "miejsce", panuje ład i porządek:). Oczywiście mowa tu o zwykłym portrecie, od ramion w górę, w którym najważniejszą i w zasadzie jedyną rolę gra Nasz model. W tym przypadku tło jest miłym dodatkiem - nie chcemy za bardzo zwracać na niego uwagę.
W przypadku zdjęć pionowych lepiej "przesadzić" w górę, tzn uciąć kawałek czoła i zmieścić w kadrze więcej ciała/tła na dole, niż "przesadzić" w dół i sprawić by połowę zdjęcia stanowiło tło.

Od dzisiaj chciałabym skupić się na Waszych pytaniach, i każdy kolejny post będzie na temat/tematy, które sami zaproponujecie -  jeśli jest kwestia, która Was interesuje, niepokoi, sprawia problemy, wystarczy zapytać:). Odpowiem najlepiej jak potrafię, obrazując wszystko na zdjęciach. Tak samo jeśli chodzi o obróbkę - chcesz uzyskać jakiś efekt w programie? Pisz! W komentarzach lub na maila.

Pozdrawiam, Marzena.

niedziela, 9 marca 2014

Szaleństwa panny Marzeny

Jakiś czas temu, na blogu Asji, można było przeczytać bardzo ciekawy post na temat uzależnienia od włóczek. Od tego czasu częściej myślę o moim włóczkowym szaleństwie, a nawet o tych niewłóczkowych. Okazało się, że mam ich kilka. Dla innych mniej lub bardziej zrozumiałych, mniej lub bardziej poważnych - jakkolwiek są odbierane, są to moje własne szaleństwa, którymi chciałabym się z Wami podzielić. A zobaczcie sobie jaka jestem świrnięta, a co!:)

Włóczkoholizm ewidentny. Jak pewnie każda z Was, choruję na piękne motki, wzory, akcesoria - no wszystko co ma związek z dziewiarstwem. Ciągle mi mało. Gdyby nie ograniczenia finansowe byłabym w stanie zakupy włóczkowe robić codziennie. Kilka razy. Na minutę.
Ciągle myślę o motkach, śnię o motkach, przed snem wymyślam nowe wzory - co sprawia, że kładąc się spać po 23, zasypiam dobrze po północy. Dobrze jest mieć kogoś kto to wszystko rozumie, bez zbędnych wyjaśnień. Udało mi się:). No i mam Was oczywiście. A reszta rozumieć nie musi!

Gdyby tego było mało to...

Myślę, że większość ma ulubioną książkę czy film, pewnie nawet niejeden. I ja tak mam oczywiście, ale na szczycie tego wszystkiego stoi... film "Władca Pierścieni". Nie, to nie jest po prostu film numer jeden na mojej liście. To istne szaleństwo! Nie skłamię jeśli powiem, że od nakręcenia filmu obejrzałam go (szkoda, że nie liczyłam dokładnie) ponad dwadzieścia razy. I to części rozszerzone, ponad 3,5 godziny każda. Obejrzałam również materiał z planu filmowego.

Ostatnio zaczęłam pierwszą część, jutro czas na drugą. I za każdym razem gdy go oglądam jestem tak samo zachwycona - wszystkim. Najciekawsze jest to, że nigdy nie przeczytałam książki (jest plan to zmienić), ale przeczytanie ich z pewnością nie zmieni mojego podejścia do filmu. Podejrzewam, że reżyser pozmieniał to i owo, uciął to i owo (częściami rozszerzonymi pewnie nadrabia), ale to nieważne.
Jest to jedyny film, który tak na mnie działa, ale uwielbiam mnóstwo innych. Na filmy Tarantino mogłabym chodzić po dwa razy do kina. Ale to całkiem coś innego. Niewytłumaczalnego:).

Mogłabym na tym skończyć, ale...

Czy można się uzależnić od herbaty? Bo ja z pewnością jestem uzależniona. A raczej My. Pijemy o każdej porze, z nudów, z ochoty, z przyjemności, u gości, do śniadania, obiadu, kolacji. Rano, popołudniu, wieczorem, w nocy. Nigdy za wiele. Pijemy ciągle!
Ale nie tylko herbaty z supermarketu. Jak tylko przyjeżdżamy do Ustki, zaraz lecimy do herbaciarni (we Wrocławiu nie znajdziecie tak klimatycznego miejsca...), za każdym razem wybierając inną. Czarną, zieloną, białą, czerwoną. Obojętnie. Mateusz wybiera po nazwach - wiadomo, czym śmieszniejsza nazwa, tym lepszy smak (śmiem wątpić). Ja wybieram po składzie. Owocowe, wędzone, ziołowe, czekoladowe, z alkoholem. Dla pewności, że nie wybierzemy takiej samej herbaty co wcześniej, prowadzę listę w telefonie! Czy to nie szalone?
"-Co chcesz pod choinkę?" - "Herbatę, no i puszkę na herbatę."
I tak zbieramy puszki, które w naszej mikroskopijnej kuchni się nie mieszczą. Herbaty, zaparzacze, dzbanki.
Puszki, bo to najlepszy sposób na przechowywanie herbaty. Można trzymać w słoikach, ale światło dzienne im szkodzi. Jest mnóstwo innych sposobów na przechowywanie, jednak najlepszym dla herbaty (i na tym nam zależy) są szczelne, metalowe puszki. Dłużej zachowują zapach, smak i właściwości.

Prawie koniec, gdyby nie...

Wspomniałam pewnego razu o nowej kwiaciarni zaraz obok mojego mieszkania. Piękny wystrój, piękne kwiaty. Kupiłam hiacynty, kupiłam piękną doniczkę. No i okazało się, że mi mało! 

Dostałam wczoraj kolejnego kwiatka, a wieczorem kupiłam następnego. To dopiero młode szaleństwo, ale już zaczynam się bać... Mam storczyka, kaktusa, hiacynty, żonkile, kalanchoe i ciągle mi mało. 

Mam tylko jedno okno w mieszkaniu. Jeden parapet. Kiedyś cały pusty, teraz w 1/3 zapełniony kwitnącymi kwiatami. To idzie w złym kierunku:). Dobrze, że kosztują niewiele, bo inaczej...

I na koniec...

Kto normalny lubi jesień? Zima - piękne krajobrazy pokryte śniegiem, góry, narty. Wiosna - kwiaty, słońce. Lato - ech, no nie wspomnę:). Ale jesień?
No dobra, ja lubię jesień. Od zawsze lubiłam. Nie dość, że to czas moich urodzin, to jeszcze... Jeśli ktoś nie mieszka nad morzem, albo nie odwiedził nadmorskiej miejscowości jesienią, może nie wiedzieć o czym mówię. Czy jest jakaś piękniejsza pogoda niż silny wiatr, deszcz i sztorm? No chyba nie, prawda? Czekałam po każdych wakacjach na ten okres, gdy zaczynały się sztormy. Odgłos wyjącego wiatru to naprawdę piękny odgłos! 
Moje wymarzone miejsce do życia? Skalny klif, w dole szalejące morze, ciemne chmury na horyzoncie i silny wiatr. Poza tym cisza i spokój. Czyżby znowu szaleństwo?
http://www.flickr.com/photos/endymion120/8296133739/

Idealnie prawda?:)
Jeśli chodzi o posiadaniu bzika na punkcie miejsca do życia, to chyba każdemu przychodzi od razu do głowy Ewa:). Mogę tylko jej pozazdrościć możliwości!

Z szaleństw to chyba wszystko. Mam oczywiście wiele innych zainteresowań (oby się w szaleństwa nie zamieniły): gry komputerowe, za czym idzie kupowanie ich na potęgę, książki, muzyka, ostatnio buty (o nie, jestem prawdziwą kobietą:( ) itd. Czasem nie zauważam, gdy któreś z nich zmienia się w fioła. Po pewnym czasie sobie to uświadamiam i wiem, że już jest za późno:).

Jestem bardzo ciekawa Waszych niedziewiarskich szaleństw, napiszcie o nich choćby w kilku słowach:).
Pozdrawiam, Marzena.