Marzenia są po to...

Jako że nie wiem od czego zacząć to zacznę od początku. Od samiutkiego początku.

Po tym jak spełniło się moje największe marzenie, pewnego dnia, akurat wychodząc lub wchodząc (to było tak dawno, że nie pamiętam dokładnie) z pokoju mojego Marzenia, uwagę moją przykuła pewna rzecz. Ale to nie była zwykła rzecz! Toż to był piękny sweter, do połowy wydziergany! Leżał sobie sam, na kanapie w salonie, a ja (no teraz się publicznie przyznam) nie mogąc się oprzeć, zakradłam się (nie, to za duże słowo, po prostu wlazłam) i pozwoliłam sobie oczy wypatrzeć nad tym cudem. No ale jak? Jak to możliwe, żeby samemu stworzyć coś takiego? Poszłam do domu, z głowy mi to nie wychodziło, a następnego dnia długo trułam Mateuszowi, żeby mi "załatwił" nauki (no bo gdzie sama bym poszła?! Wstydziłam się przecież!:)). I tak zaczyna się moja dziewiarska historia. 

Moja nauczycielka wykazała się nie lada cierpliwością. Pamiętam, że jak już narzuciłam oczka, z ulgą pomyślałam, że to już koniec i zadowolona z siebie chciałam pytać czy to już wszystko.

Potem było mnóstwo (no bez przesady) ciasnych oczek, których nie dało się zdjąć z drutów. Prucie choćby dziesięciocentymetrowych (już bo) kawałków zawsze wtedy, gdy choćby jedno oczko mi uciekło - skąd miałam wiedzieć, że to nie koniec świata? "Męczyłam" się z szalikiem, który wtedy był dla mnie cudny, rzecz jasna. A ja przecież sweterki chciałam robić! 

Wyjechałam do Wrocławia i już nie miałam obok kogoś do pomocy. Zostałam sama z drutami, do pomocy mając internet i... Mateusza. Cierpliwie siedział ze mną, przeszukiwał sieć by pomóc w rozumieniu wzorów i tego wszystkiego, co obecnie znam. Tak oto nabył wiedzę teoretyczną, niemałą, wierzcie mi:). 

Jak już przeczytałam to i owo, obejrzałam wszystko co możliwe postanowiłam zrobić... sukienkę! Nie muszę chyba mówić, że nie wyszła?:)

Liczenie oczek, jakaś próbka, wymiary, odpowiedni rozmiar drutów - po co? (tak tak, był taki czas, że nie wiedziałam, że muszę do wełny druty dopasować... co za wstyd:)). Poszło w kąt. Potem do śmieci. Dorwałam się do strony Dropsów, wyszukałam bolerko i z pomocą Nauczycielki zrobiłam swoją pierwszą, prawdziwą, ładną rzecz! I się zaczęło...

 Tak dziergałam w wakacje 3 lata temu. Teraz ten sweter jest chustą:)

Pasja rosła we mnie cały czas. Czym więcej wiedziałam o dzierganiu, tym bardziej to kochałam. Uwielbienie do motków rosło z każdym dniem. Najpierw były te z pasmanterii na rogu, co to wszystko ma i nic, a nauczona co to akryl, co to wełna, znalazłam swoje faworyty w sklepach, o których pojęcia nigdy nie miałam. 

Ustalmy, że minęło pół roku odkąd zaczęłam myśleć o dziewiarstwie nie tylko jak o pasji, ale również o sposobie na życie. Wymarzonym oczywiście. Bo czy nie najprzyjemniej się pracuje gdy robi się to co się kocha? 

Gdzieś tam ukryte w głowie, bardzo dobrze ukryte siedziało marzenie. Marzenie posiadania własnego sklepu z wełną. Z najpiękniejszą jaka istnieje!

Po wylaniu żalów i smutków, kilku dniach poważnych rozmów, znajdywaniu za i przeciw, 2 tygodni szukania, miesiąca czekania, dziś w końcu, nareszcie mogę powiedzieć, że moje marzenie się spełniło! Czekałam do tego dnia, żeby się z Wami moim szczęściem podzielić. Póki nie było nic wiadomo, nawet bałam się o tym myśleć, ale poranna wiadomość sprawiła, że wszelki lęk i stres minął. I jest sama radość!:)

Biorę się ostro do roboty! Jest jeszcze wiele do zrobienia, ale motywacji to ja mam aż nadmiar:). I uśmiechu na twarzy!

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i dziękuję za tyle słów wsparcia!!! Jesteście kochane!!!

Marzena.