Dzierganie po mojemu. Część 1.

Każda z nas dzierga po swojemu. Nawet jeśli używamy tej samej metody, to mamy inne przyzwyczajenia, umiejętności, lubimy odmienne techniki. Każdy radzi sobie tak jak potrafi lub jak mu wygodnie, kombinuje po swojemu by ostatecznie uzyskać taki sam efekt. I ja bardzo to lubię. Fajnie, że jesteśmy inni!

Tak w ramach ciekawostki wspomnę, że spotkałam się parę razy ze zdziwieniem, albo nawet z oburzeniem gdy podzieliłam się z kimś swoim dziewiarskim zachowaniem :) To chyba bierze się z braku świadomości, że przecież każdy jest inny, a inny nie znaczy wcale gorszy (albo niemożliwy!:)). Jeśli ja czegoś nie umiem, nie rozumiem i nie pochwalam to oznacza tylko tyle, że ja tego nie umiem, nie rozumiem i nie pochwalam. Lubię słuchać o Waszych sposobach, niektóre wypróbowuje, a niektóre tylko zostają w głowie, ale słuchać lubię, podglądać jak Wy trzymacie nić, jak chowacie nitki, jak kombinujecie by nie pruć.

Pojawiła się więc w mojej głowie myśl, że z przyjemnością podzielę się z Wami moimi sposobami, opowiem o tym co lubię a czego nie lubię, jak radzę sobie z wełnianymi problemami i dlaczego robię tak a nie inaczej. Czyli generalnie pokażę Wam moje dzierganie.

Zacznę od rzeczy podstawowej.

Dziergam po rosyjsku.

Nie używam słów "po heretycku" bo absolutnie nie czaję, czemu jedna metoda ma być tą słuszną, a druga nie. Różnią się w tak małym stopniu, że wcale nie przeszkadza mi ona w czytaniu wzorów czy ich pisaniu (moje wszystkie wzory zaś pisane są na tę drugą metodę, ponieważ jest po prostu o wiele bardziej popularna. Bez obaw!:)). 

Po rosyjsku przerabia się inaczej oczko lewe. Tak naprawdę to po rosyjsku jest bardziej na skróty, czyli podnosimy drutem oczko w najprostszy sposób (bez wywijania szaleńczo drutem), a skutkiem tego są oczka nieprzekręcone na prawej stronie. Brzmi sensownie prawda? Ale problem zaczyna się gdy nie mamy jeszcze wystarczającej wiedzy na temat owej różnicy i zaczynamy dziergać w okrążeniach. Nagle pojawiają nam się oczka przekręcone i jeśli dziergamy od niedawana to bardzo możliwe, że przerobimy te oczka nie przez tę pętelkę co należy. Ale po kilku rzędach jesteśmy w stanie już zauważyć, że coś nie bardzo to wygląda i szybko przychodzi olśnienie.

Druga metoda (jak jej tam?) jest bardziej spójna. Bo w okrążeniach i w rzędach oczka prawe układają się tak samo. 

Dla tych dziergających tak jak ja, w rzędach k2tog jest ssk (slip, slip, knit), a ssk jest k2tog. W okrążeniach nie ma różnicy, więc tak naprawdę mamy do podmiany dwie malutkie rzeczy, w jednym z kilku przypadków. Po co więc namawiać rosyjskodziergające na "nawrócenie"?

Bezszwowo.  

Słowo klucz! Zszyłam w swoim życiu kilka swetrów i wiem, że nigdy już tego nie zrobię. Umiem równo przyszyć rękawy, zdążyłam się tego nauczyć, powodem omijania szwów wcale nie jest niezadowalająca mnie estetyka (lub jej brak). Gdy dziergam w okrążeniach o wiele łatwiej dopasowuję rozmiar, już w trakcie wiem, że rękaw jest za wąski, za szeroki, że główka źle się układa. Nie muszę czekać do zszycia by się przekonać, że czeka mnie prucie. Dodatkowo dziergam jednym ciągiem, bez ucinania, bez zniekształcających szwów. Każdą konstrukcję da się wydziergać bezszwowo, a do tego ja nie lubię dokładać sobie pracy:). Dla mnie tak jest bardziej estetycznie, jasno i o wiele przyjemniej.

Potrafię dziergać nie patrząc na druty.

Tyczy się to oczywiście prostych wzorów, bez ażurów czy warkoczy. Gdy przerabiam prawe i lewe oczka robię to bezmyślnie, ręce same pracują, a ja pochłaniam film, rozmawiam z Mateuszem, czytam książkę albo pogrążam się w swoich szalonych myślach. To ta umiejętność spotkała się ostatnio z małym niezrozumieniem :). Potrafię prowadzić pięć wątków jednocześnie, albo robić na raz tyle samo czynności. Oczywiście uwaga jest troszkę podzielona, ale mimo to daję radę. Ale jeśli chodzi o dzierganie i przykładowo rozmowę... to cała moja uwaga skupiona jest na tym drugim. Moje ręce wysyłają mi sygnał, gdy coś pójdzie nie tak (spadnie oczko, albo dojdę do znacznika) i wtedy na sekundę pomyślę o tym co one robią, i wcale nie słucham jednym uchem i ciągle zerkam na oczka. Myślę, że niejedna z Was tak potrafi i wie, że wcale a wcale nie ignorujecie swojego rozmówcy, a film pamiętacie perfekcyjnie z każdym najmniejszym detalem.

Jedna robótka na raz.

Jak już wiecie robię co mogę by zawsze mieć tylko jedną robótkę na drutach. Jest to dla mnie bardzo ważne i gdy zdarzy się, że jest inaczej okropnie się frustruję. Czemu to takie istotne? Takim jestem człowiekiem i już. Nie chcę Was przekonywać, że też powinniście tak działać, bo przecież każdemu z nas coś innego sprawia przyjemność, coś innego się podoba. 

Satysfakcję sprawia mi skrupulatna praca nad jedną rzeczą, gdy nic innego mnie nie rozprasza i mogę czerpać przyjemność z dziergania na każdym etapie. Gdybym odłożyła jeden projekt i zaczęła drugi, to ostatecznie ten pierwszy albo by już nie powstał, albo dziergałabym go z poczucia obowiązku. Entuzjazm po prostu mija, a ja lubię skończyć sweter zanim to nastąpi :) Nie pozwalam więc by kolor, oczka, wzór przestały mnie elektryzować! Nadmiar rzeczy i obowiązków mnie po prostu przytłacza. Tak samo jest w przestrzeni, w której żyję. Mało i konkretnie, tak lubię najbardziej.

Sami znacie się najlepiej i wiecie co czyni Was szczęśliwym, a co nie. Jeśli dobija Was widok sterty nieskończonych projektów może czas stać się monogamistą? :) Jeśli potrzebujecie wsparcia, dajcie znać. Na postawie własnych doświadczeń zrobię mini poradnik jak możecie wytrzymać i nie zwariować. Mój schemat nie sprawia mi żadnej przykrości, wręcz przeciwnie - uwielbiam kończyć projekty, a potem z czystym sumieniem narzucać oczka na kolejny!

Nie dziergam dla samego dziergania. 
Co wcale nie oznacza, że sam proces, machanie rękoma i oglądanie tego co wytwarzam nie sprawia mi przyjemności. Nic z tych rzeczy. Nie dziergam po prostu tylko po to by dziergać, ale też po to by coś WYdziergać. Jeśli akurat nie mam pomysłu na projekt, nie czuję by żaden wzór mnie do siebie przekonał to po prostu nie dziergam. Takie przerwy nie są długie, a i od hobby czasem można odpocząć i zająć się innymi sprawami. Póki nie wiem co chcę wydziergać nie narzucam oczek i nie improwizuje, nie dziergam prostokątów tylko po to by czymś zająć ręce.

Minimalizuję prucie.
To tyczy się kilku spraw. Jako że nie dziergam dla dziergania to odpada mi prucie tych "wypełniaczy czasu". Lubię gdy wełna na projekt jest świeża, nieruszana. Oczywiście nie zawsze się to uda, ale robię co mogę by nie dziergać na darmo. Jestem bezwzględna i jeśli widzę, że coś jest nie tak ze swetrem, z długością, szerokością, układaniem ramion czy rękawów to nie wmawiam sobie, że jakoś to będzie, a nuż w praniu się naprawi. Pruję, póki mam do prucia mało, choć udaje mi się wpaść czasem w pułapkę... takim sposobem prułam ostatnio 20 cm szerokiego swetra ("ten jasny pasek na pewno zniknie w całym swetrze"). Akurat to bardzo polecam, bo jeśli już w połowie czujesz, że coś Ci tam wadzi, to prawdopodobnie wcale nie będzie lepiej jak zrobisz rękawy, kołnierz, pranie i blokowanie.
Staram się również nie pruć gdy zrobię błąd we wzorze. Wszelkie upuszczone oczka, źle wykręcone warkocze, pominięte narzuty czy dodawanie oczek zabieram na salę operacyjną. Pruję tylko te kilka oczek znajdujących się nad błędem, i naprawiam "na żywca". Niekiedy tak mi się wszystko namiesza, że ostatecznie pruję i robię ten kawałek od nowa. Ale póki nie trzeba... :)


Jako że jest tego trochę, kolejne nawyki i zamiłowania będę w następnym poście. A teraz ciekawa jestem waszych opinii i sposobów! Być może mamy całkiem odmienne podejście, albo wręcz przeciwnie - podzielacie moje dziewiarskie poglądy? :)

Pozdrawiam Was ciepło,
Marzena