Saoirse

Powinnam chyba zacząć od tego ile czasu mi zajęło dokończenie swetra, dlaczego aż tyle i ile miałam (i jakie) trudności po drodze. Ale gdy już wydziergałam go dokładnie takiego jakiego chciałam, to cała złość i frustracja uleciała, więc może nie ma sensu do tego wracać? :)

W skrócie - dziergałam dłuuugo, prułam przynajmniej trzy razy całkiem spory kawałek, kombinowałam, zmieniałam, poprawiałam. Nie mogłam przecież zostawić czegoś co mi się nie widzi, prawda? Jak dziergać to tylko to, na co naprawdę mamy chrapkę. I nieważne jak, ważne, że się udało:).

Wydziergałam sweterek troszkę inny od tych co zawsze. Niby luźny, ale odcięty w talii. Ciągle prosty, nieprzesadzony, z dodatkiem naprawdę malutkich "inności". Seksowny i przytulny jednocześnie.

Chyba zacznę się nawet lubić z dopasowanymi rzeczami! Do tej pory mam ich niewiele, bo normalnie w świecie lubię luz i wygodę, i w oversizach czuję się superekstra. Ale może dam czasem szansę tym opiętym, taliowanym bluzkom i sweterkom. No zobaczę. 

No wiem, miałam o tym co wydziergałam. Wydziergałam i nadałam imię - Saoirse!

To może od razu powiem jak to czytać i skąd taka nazwa w ogóle. Saoirse to imię dziewczynki z najpiękniejszej bajki jaką widziałam - "Song of the sea" (w polskiej wersji "Sekrety morza"). Nie dość, że namalowana jest pięknie, nietypowo, wręcz artystycznie, to jest wzruszająca, zachwycająca i pouczająca. I nie tylko dla dzieci. My oglądaliśmy ją razem (najpierw obejrzałam ją sama) i Mateusz podziela moje zdanie. Co więcej dostrzegł tam o wiele więcej niż ja. Dla dziecka jest to piękna baśń, dla dorosłego mnóstwo ważnych problemów opakowanych w cudne animacje. Polecam i już wracam do tematu. Saoirse to po irlandzku "wolność", a czyta się to Sirsza. Może po części, tak troszeczkę, ta wolność odnosi się do mojego uwolnienia od dziergania tego sweterka :).

Sesja miała być niezwykła, i choć po części się udało, nie było to to, co planowaliśmy. A plan był taki - wstać o 6.30 i zrobić sesję o wschodzie słońca, w porannej mgle. Przez długi czas taki widok rano miałam z okna. No coś pięknego i do granic możliwości romantycznego. Byłam pewna, że jak przyjdzie weekend będzie dokładnie tak samo. Wstaliśmy w sobotę, a tam czysto. Poszliśmy więc spać i poczekaliśmy do niedzieli. Oczywiście znowu złośliwa mgła postanowiła wybrać się gdzie indziej, ale mimo to wstaliśmy na poranne zdjęcia. Światło o wschodzie słońca jest zupełnie inne niż podczas zachodu. Mięciutkie, delikatne, lekko niebieskie.
Pokażę Wam zdjęcia mniej więcej w kolejności ich wykonania - światło więc na kolejnych będzie co raz to inne.

No to zaczynam! Najpierw pojechaliśmy nad położony niedaleko mały staw (w nadziei, że tam się mgła ukryła, ale oczywiście kicha). Zimno było okrutnie, ale rower nas trochę rozgrzał.

Jakoś się nie do końca dogadaliśmy z tym miejscem, więc wróciliśmy na "nasze" pole. I tam zanim słońce wstało powstały lekko przymglone kadry...

Sweter jest bardzo romantyczny, więc i sesja musiała taka być. Mateusz spisał się jak zawsze... ja to mam dobrze! Romantyczna musiała też być fryzura, wiec wstałam odpowiednio wcześniej i plotłam "niedbałego" kłosa...

Główną ozdobą są odsłonięte plecy, w kopertowym dekolcie. Ten lekki oversize, o którym pisałam, powstał po to, by móc go przewiązać wstążką.
A gdy słońce już delikatnie wyglądało zza traw...

Przód jest pozbawiony ozdób. Zrobiłam tylko niezbyt głęboki dekolt... 

Saoirse jest zrobiona z Piccolo Boucanier, od Julie Asselin. Kolor, w zależności od światła, raz jest szary, raz wrzosowy chłodny, a innym razem bardziej ciepły. Magda wspomniała coś o kolorze Mink i to jest chyba to. Włóczka miła i niegryząca, z delikatnym włoskiem. Co zwiększyło uczucie przytulności...

Rękawy są długie. Sięgają daleko za nadgarstek, by było przytulnie i ciepło. Można je podciągnąć, naciągnąć na dłonie, lub zawinąć. Cieplutko w takich:). No i myślę, że nie ma przytulniejszego ściegu niż garter... Jak sądzicie?

Niedługo potem mieliśmy już "pełne" słońce, mnóstwo bardzo miękkich, porannych promieni - wymarzone do fotografowania pod światło!

Jesienne pole jest przepiękne... Te wszystkie krzaczki, kwiatki, bylice, trawy, mają niesamowity ciepły odcień. W połączeniu ze wschodzącym słońcem - raj na ziemi!


Dziś w południe wybrałam się na to pole jeszcze raz, a mam je 50 metrów od domku, by uzupełnić niedzielną sesję kilkoma detalami, w których się lubuję. I to bardzo. Zmiana wstążki...

Dwie szlufki idealnie trzymają wstążkę na miejscu. A wstążkę (lub pasek czy sznureczek) można wiązać podwójnie, z boku czy z tyłu i za każdym razem mi się podoba! Żałuję tylko, że nie mam długiej powłóczystej spódnicy bądź sukienki, bo wydaje mi się, że było by to połączenie idealne!

I na koniec, jak już prawie zawsze - jeśli ktoś jest chętny do przetestowania Saoirse, jeśli ktoś ma ochotę na mocno romantyczny sweterek, to proszę łapkę w górę!

Pozdrawiam ciepło,
Marzena