Dzierganie w nietypowym towarzystwie

Patrzcie ją! Jak się rozgadała! Trzeci post w ciągu trzech dni pisze. Ale jak napisałam jeden to aż chciało się więcej - blogowanie daje niesamowitą radość, możliwość pogadania z Wami, podzielenia się tym "co u mnie słychać". 

Chciałam Wam dziś pokazać zdjęcia z pewnego spotkania. Zdjęcie średniej jakości niestety, trochę ruszone, robione w kiepskich warunkach, trochę przepełnione "przeszkadzajkami" bo akurat ludzi było dużo, miejsca było mało, rzeczy mnóstwo (bo akurat mieszkaliśmy w tym miejscu chwilę, zanim nam się remont nie skończył i wszystko było wszędzie), ale za to co tam się dzieje!:)

Sytuacja chyba ciut nietypowa. Spotkało się czterech programistów płci męskiej, z czego trzech, zwyczajnie w świecie, siedziało i pod moim czujnym okiem dziergało. 

Trochę mi się w głowie kręciło od pytań, spadających oczek i tego całego zamieszania. Najzabawniejsze i w zasadzie najciekawsze było obserwowanie jak każdy radzi sobie z tą nitką na paluchu (tak, ona jest najgorsza podczas uczenia). I zaobserwowałam rzeczy niesamowite! Trzymanie drutów jak długopis bądź chińskie pałeczki, łapanie i naciąganie nitki za pomocą ust, zawijanie włóczki wokół nadgarstków itp. Co lepsze - to działało! Ile ludzi, tyle metod i każda dobra. 

Czym się różni uczenie dziergania umysłów ścisłych od tych drugich? Tym, że informatyk/matematyk prawie od razu rozumie "system", tzn. jak to jest zrobione, czemu to działa i jak to działa. A to ułatwia i przyspiesza całą naukę. Nie musiałam za dużo się naprodukować, bo wszystko wywnioskowali sami i szło naprawdę sprawnie. W jednym przypadku stwierdziłam nawet niebywałe równiutkie oczka jak na pierwszy raz. Ten sam "przypadek' zaczął nawet wymyślać samemu zmniejszania bo mu się zaczęło nudzić. Inny ma robótkę zawsze przy sobie, nawet w pracy, a trzeci wydziergał już otulacz na kubek i zaczął robić podkładkę. 

Nieźle co?

Pozdrawiam ciepło,

Marzena